Samen met haar moeder kwam Margarita zeven jaar geleden naar Nederland om de christenvervolging in Oezbekistan te ontvluchten. “Ik had de taal snel onder de knie en kon al snel naar een gewone Nederlandse school. Ik kwam daar eind groep zeven binnen. Toen begon mijn leven in het Nederlandse systeem. Ik maakte in groep acht de Cito-toets en mocht havo/vwo gaan doen.” Een paar maanden geleden haalde Margarita haar havo-diploma en schreef zij zich in voor een studie rechten. Maar het is nog maar de vraag of ze daar in september mee kan beginnen.
KinderpardonZeven jaar geleden vroeg Margarita’s moeder asiel aan voor zichzelf en haar dochter. Nog steeds is hun procedure niet afgerond. Twee jaar geleden vroeg Margarita kinderpardon aan. Dat is een regeling voor kinderen die al zo lang in Nederland zijn, dat ze hier geworteld zijn, niet terug hoeven naar een land dat ze niet kennen. “We deden een beroep op het kinderpardon, maar kwamen niet in aanmerking omdat mijn moeder niet heeft meegewerkt aan vertrek. De burgemeester schreef een brief naar de toenmalige staatssecretaris en wij deden een beroep op zijn discretionaire bevoegdheid (de vrijheid om naar eigen inzicht een besluit te nemen, JM). Helaas heeft hij die niet gebruikt. Dat was een enorme teleurstelling. Ik voelde mij zo machteloos.”
Toch blijven Margarita en haar moeder niet stilzitten. Ze starten een rechtszaak om de uitkomst van het kinderpardon aan te vechten. Die rechtszaak verliezen ze en ze tekenen hoger beroep aan. “In de Nederlandse wet staat dat je in zo’n geval het hoger beroep niet in Nederland af mag wachten. We hebben nu geen juridisch houvast meer om in Nederland te mogen blijven. Daarom worden we uitgezet. De datum van de deportatie weten we nog niet, maar de brief kan elk moment op de mat liggen.”
ToekomstHoe kijk je naar de toekomst als je elk moment uit het land gezet kunt worden dat je ziet als je thuis? “Ik hoop in september te beginnen met mijn nieuwe studie. Eigenlijk wil ik ook bij een studentenvereniging, maar met alle spanning en dingen die geregeld moeten worden heb ik daar niet zo veel tijd meer voor. Misschien volgend jaar. Als ik er dan nog ben.”
“In Oezbekistan kan ik niets met mijn havo-diploma. Mijn Russisch is heel slecht en ik spreek geen woord Oezbeeks. Ik vind het jammer dat kinderen die helemaal geïntegreerd zijn, in Nederland toch geen toekomst hebben. Ik ken niks anders dan de Nederlandse samenleving en voel mij net zo Nederlands als mijn buurmeisjes.”
Wilt u deze petitie asjeblieft tekenen?
Margarita was namelijk een klasgenoot van mij. Als ze naar Oezbekistan moet is ze haar leven niet meer veilig wegen christenvervolging en zal haar toekomst heel anders lopen.
liefs Tabitha
.JPG)
